مطالعه جدید مصرف روزانه 2000 IU مکمل ویتامین D را توصیه می کند در یک بررسی روایی اخیر که در Nutrients منتشر شده است، محققان شواهد مربوط به کارایی و ایمنی 2000 واحد بین المللی (IU)، یعنی 50 میکروگرم (μg) مکمل ویتامین D در روز برای پیشگیری و درمان کمبود ویتامین D را جمعیت بزرگسال به طور کلی مورد بحث قرار می دهند.
کمبود ویتامین D پیامدهای بالینی نامطلوبی دارد، از جمله سلامت ضعیف اسکلتی عضلانی که به صورت بیماری هایی مانند راشیتیسم و استئومالاسی ظاهر می شود.
علاوه بر این، ویتامین D ممکن است برای پیشگیری از بیماری های اسکلتی اضافی مانند سرطان و دیابت بسیار مهم باشد.
ویتامین D از نظر بیولوژیکی در بدن انسان غیر فعال است. بنابراین، در تشخیص آزمایشگاهی کمبود ویتامین D، غلظت سرمی 25-هیدروکسی ویتامین D (25(OH)D)، یک متابولیت ویتامین D که توسط بدن استفاده می شود و منعکس کننده عرضه کلی از منابع مختلف، از جمله اشعه ماوراء بنفش-B است، اندازه گیری می کنند. نور خورشید) و منابع غذایی مانند ماهی یا قارچ.
در سرتاسر جهان، شیوع سطوح سرمی پایین 25(OH)D، یعنی کمتر از 25-30 نانومول در لیتر و 50 نانومول در لیتر، به ترتیب در 18-5 درصد و 24-49 درصد افراد رخ می دهد که این نیاز را نشان می دهد. برای اقدام سریع برای کاهش بار کمبود ویتامین D در سطح جهان.
در دوز 50 میکروگرم در روز، کل توزیع 25(OH)D در یک جمعیت معین می تواند به سطوح بالاتری برسد. با این حال، نگرانی های ایمنی در مورد این دوز وجود دارد، زیرا ممکن است خطر مصرف بیش از حد ویتامین D را برای افرادی که در انتهای بالاتر توزیع قرار دارند افزایش دهد.
علاوه بر این، با توجه به اثرات اضافی ویتامین D بر سلامت اسکلتی، تمرکز بر روی دستیابی به سطوح 25(OH)D مورد نیاز برای جلوگیری از آنها به جای نگرانی های ایمنی برای هدف قرار دادن 75 نانومول در لیتر (30 نانوگرم در میلی لیتر) بسیار مهم است. غلظت سرمی هدف بهینه 25(OH)D برای سلامت اسکلتی.
بنابراین، محققان علاوه بر این بررسی کردند که آیا رسیدن به سطوح سرمی 25(OH)D ≥50 نانومول در لیتر باید هدف باشد یا خیر.
دستورالعمل‌های دریافت ویتامین D غلظت‌های هدف 25(OH)D سرم را تعیین می‌کند و دوزهای مورد نیاز را برای دستیابی به آن سطوح، با فرض دریافت کافی سایر مواد مغذی و فصول (زمستان یا تابستان) توصیه می‌کند.
بر این اساس، دستورالعمل‌های فعلی مصرف روزانه ویتامین D 400-800 IU را توصیه می‌کنند. با این حال، افراد از قومیت ها یا مناطق مختلف ممکن است برای دستیابی به سطوح سرمی 25(OH)D ≥50 نانومول در لیتر، نیاز به دریافت حتی بالاتر از 2008-2672 IUs داشته باشند.
بسیاری از مطالعات مشاهده ای نشان داده اند که در حالی که سطوح سرمی 25(OH)D ≥50 نانومول در لیتر می تواند از راشیتیسم و استئومالاسی جلوگیری کند، غلظت های ≥75 نانومول در لیتر برای بهبود نتایج سلامت در دیابت و سرطان مورد نیاز است.
غلظت مطلوب مورد نیاز نیز ممکن است بسته به جمعیت مورد مطالعه و نتیجه مورد علاقه متفاوت باشد.
علاوه بر این، نویسندگان خاطرنشان کردند که کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) که نیازهای 25(OH)D را آزمایش می‌کنند ممکن است نسبت به افراد سالمی که ممکن است به‌طور دقیق جمعیت عمومی را نشان ندهند، به‌ویژه آنهایی که چاق هستند، سوگیری داشته باشد.
در واقع، غلظت بهینه 25(OH)D سرم برای اکثر بیماری های مزمن کمی بالاتر از 75 نانومول در لیتر (30 نانوگرم در میلی لیتر) است.
بنابراین، افراد چاق، افراد با شاخص توده بدنی (BMI) بالاتر و بیماران مبتلا به سندرم سوء جذب ممکن است برای افزایش سطح سرمی 25(OH)D به دوزهای بالاتر ویتامین D نیاز داشته باشند.
برخی ممکن است حتی پس از مصرف روزانه 2000 واحد بین‌المللی ویتامین D، مانند بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده در طول دوره‌های فعالیت بالای بیماری، آستانه را برآورده نکنند.
حتی داروها، مانند داروهای ضد صرع، می توانند با تعدیل متابولیسم آن، بر غلظت پایین تر 25(OH)D سرم تأثیر بگذارند.
هنگامی که غلظت سرمی 25(OH)D از 150 نانوگرم در میلی لیتر فراتر رود، سمیت ویتامین D ممکن است به هیپرکلسمی منجر شود. بنابراین، پزشکان به کسانی که از مکمل های ویتامین D استفاده می کنند احتیاط می کنند.
RCT های اخیر مانند آزمایش ویتامین D و امگا-3 (VITAL) داده های ایمنی استفاده از 2000 واحد بین المللی ویتامین D در روز در جمعیت بزرگسالان عمومی که هیچ نشانه ای از سمیت ویتامین D را برای 5.3 سال نشان ندادند جمع آوری کردند، که نشان دهنده بی خطر بودن این دوز روزانه است.
علاوه بر این، یک متاآنالیز از 15 RCT ویتامین D هیچ افزایشی در سنگ‌های کلیه در هنگام مصرف بیش از 70 میکروگرم ویتامین D برای حداقل یک سال نشان نداد.
متاآنالیز دیگری نشان داد که مکمل ویتامین D روزانه 3200-4000 واحد بین المللی به مدت شش ماه خطر هیپرکلسمی، بستری شدن در بیمارستان و زمین خوردن را افزایش می دهد. با این حال، این در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیوی رخ نمی دهد.
پیروی از رژیم های دوز محافظه کارانه که بیش از 800 IU (20 میکروگرم) ویتامین D در روز نباشد، ممکن است کمبود ویتامین D را به اندازه کافی درمان نکند، با توجه به ناهمگونی در دوز-پاسخ بین فردی و در نظر گرفتن عوامل بالینی متعدد دخیل، مانند چاقی، سوء جذب. سندرم ها و داروهایی که متابولیسم ویتامین D را مختل می کنند.
این بررسی نشان داد که مکمل ویتامین D روزانه موثرتر از دوز متناوب بولوس در بزرگسالان بود. با این حال، برای افراد مسن و بیمار، که بیشتر در معرض عوارض جانبی مصرف بیش از حد ویتامین D هستند، احتیاط لازم است.
در محیط های واقعی، پزشکان باید دوز ویتامین D را با توجه به نیازها و ویژگی های بیمار تنظیم کنند.
به جای پیروی از رویکرد "یک اندازه مناسب همه"، آنها ممکن است یک رویکرد درمانی شخصی را اتخاذ کنند و محدوده دوز 800-2000 IUs (20-50 میکروگرم) را تجویز کنند.
این یک بررسی روایی است که فاقد یک بررسی سیستماتیک از قبل ثبت شده است. با این حال، بر اساس شواهد مشخص شده در این بررسی، نویسندگان به نفع دوز روزانه مکمل ویتامین D 2000 IU (50 میکروگرم) برای افزایش و حفظ غلظت سرمی 25(OH)D> nmol/L 50 (20 نانوگرم در لیتر) استدلال می کنند. میلی لیتر) و > 75 نانومول در لیتر (30 نانوگرم در میلی لیتر) به ترتیب در > 99٪ و > 90٪ از جمعیت عمومی بزرگسالان.
علاوه بر این، آنها هیچ نگرانی ایمنی قابل توجهی در مکمل چنین دوز برای چندین سال، حتی در افرادی که وضعیت ویتامین D کافی در ابتدا داشتند، پیدا نکردند.
این می تواند راه حل مناسبی برای مقابله با بیماری همه گیر ویتامین D در جمعیت بزرگسال باشد.
Journal reference:
Pludowski, P., Grant, W. B., Karras, S. N., Zittermann, A., & Pilz, S. (2024). Vitamin D Supplementation: A Review of the Evidence Arguing for a Daily Dose of 2000 International Units (50 µg) of Vitamin D for Adults in the General Population. Nutrients, 16(3), 391. doi: https://doi.org/10.3390/nu16030391. https://www.mdpi.com/2072-6643/16/3/391
